Jacek i Ola wędrują górskimi ścieżkami… Mijają po drodze nepalskie wioski…. Zbocza gór porośnięte lasami… Drzewa… krzewy zarośla ale też pola uprawne na tarasach….

Lasy i pola żyją. Przede wszystkim, słychać że żyją. Wędrowcom nieustannie towarzyszy śpiew ptaków. Ptaki słychać ale…. nie widać.

• Jacek do Oli: Wiesz, mam w pracy, koleżankę. Ma na imię Karolina. Bardzo lubi ptaki. Właściwie to pasjonuje się ptakami. Nie tylko je rozpoznaje ale na przykład wyjeżdża obserwować ptaki… liczyć je… Bardzo ją lubię i bardzo bym chciał tu w Nepalu sfotografować dla niej jakiegoś pięknego ptaka.
   Olu, jeśli zobaczysz jakiegoś pięknego ptaka to zaraz mi powiedz to zrobię zdjęcie.
• Ola na to: Widziałam fajną kurę.
• Jacek do Oli, z wyraźną nutą irytacji w głosie:  Kura się nie nadaje.

Ola i Jacek mijają kolejną wioskę….

• Ola do Jacka: Widziałeś tamtą kurę?
• Jacek, wyraźnie poirytowany: Mówiłem Ci że, kura je nie nadaje!
• Ola podekscytowana: Ale ta kura była wyjątkowa!

Dwie godziny później..

• Ola: O popatrz jakie wyjątkowe kury!
• Jacek: To nie są wyjątkowe kury! To są zwykłe kury.
• Ola: Ale czy to nie są koguty??
• Jacek po chwili, z lekkim zażenowaniem w głosie: Tak, to są koguty.

Wędrówka trwa…. Mija czas… Kolejny postój w wiosce na szlaku…. Jacek grzebie w swoim plecaku , odwrócony plecami do Oli która siedzi przy stoliku i popija herbatę cytrynowo – imbirową.

• Ola do Jacka podniesionym głosem: Popatrz jaki piękny ptak!

Jacek porzuca plecak… chwyta za aparat fotograficzny i odwraca gotowy do zrobienia zdjęcia a tu przed nim….kura.

Ola śmieje się z Jacka.